ارزیابی مواجهه شغلی راهبران قطار های شهری تهران با میدان های مغناطیسی در فرکانس بی نهایت کم

مقدمه: مواجهه شغلی با میدان های مغناطیسی با فرکانس بی نهایت کم در راهبران قطار بخشی جدایی ناپذیر از این وظیفه بوده و همین امر نگرانی هایی را از نظر سلامت شغل راهبری به وجود آورده است. مطالعه حاضر باهدف بررسی مواجهه شغلی راهبران متروی تهران با میدان های مغناطیسی در فرکانس بی نهایت کم طراحی شد. روش کار: به منظور سنجش مواجهه راهبران، از دو نوع قطار ac و dc داخل شهری و ac بین شهری از هر خط شامل خط 1، 2، 4 و 5 نمونه ای به طور تصادفی انتخاب شد و پس از ایستگاه بندی، اندازه گیری چگالی شار مغناطیسی با فرکانس بی نهایت کم به وسیله دستگاه سه جهته tes– 1394  و با توجه به استاندارد 1994-644 ieee std انجام شد. سپس مواجهه راهبران در هر یک از قطارها با حدود مواجهه شغلی کشوری مقایسه گردید. یافته ها: بیش ترین میانگین مواجهه در قطارهای ac بین شهری (μt 5/2 ± 1/1) و کمترین مقدار مربوط به قطارهای μt) dc 2/31 ± 0/0) بود. حداکثر مقدار مواجهه در راهبران قطارهای ac خط 5 (μt 9) و حداقل مقدار مربوط به همین خط (μt 01/0) بود. حداکثر مقدار مواجهه در خطوط داخل شهری در قطار ac خط 1 (μt 4/5) و حداقل آن مربوط به همین خط و قطار (μt 08/0) بود. نتیجه گیری: نتایج حاصل از مطالعه نشان داد که در این مطالعه، همچون مطالعات مختلف در دیگر کشورها، هیچ یک از حالات مواجهه در قطارهای مختلف، میزان مواجهه از حدود مجاز مواجهه کشوری و بین المللی فراتر نرفته بود. هرچند این موضوع نباید مبنایی بر بی خطر بودن این میدان ها قرار بگیرد.